Po raz pierwszy Światowy Dzień Sprzeciwu Wobec Bicia Dzieci zorganizowała w USA w 1998 r. amerykańska organizacja EPOCH, a jej celem było przekonanie rodziców i opiekunów, żeby zrezygnowali ze stosowania kar cielesnych wobec swoich podopiecznych. W Polsce dzień ten obchodzony jest od 2003 r.

Dziecko krzywdzone to nie tylko dziecko doświadczające ze strony rodziców lub opiekunów: przemocy fizycznej i wykorzystywania seksualnego, ale i krzywd emocjonalnych, materialnego              i emocjonalnego zaniedbania, poniżania, obrażania, manipulowania bądź nawet nadopiekuńczości. Dla zaistnienia którejkolwiek form krzywdzenia dziecka konieczny jest brak szacunku dla dziecka, brak poszanowania jego godności, brak zrozumienia, że jest odrębną jednostką. 

Bicie dziecka jest wyrazem bezsilności, złości i frustracji rodzica, nie zaś edukacją dziecka. Dzieci są często bite za zachowania, które nie są „złe”, czy „niewłaściwe”, ale wynikają z ich naturalnej potrzeby badania świata, a także potrzeb związanych z odżywianiem, snem, ruchem czy chęcią zwrócenia na siebie uwagi.

Bicie dzieci prowadzi do fizycznych urazów, niszczy ufność dziecka i burzy poczucie własnej wartości. Dzieci, które są często bite, uczą się stosowania przemocy; bicie dzieci uczy je, że „silniejszy ma zawsze rację”. 

Rodzinny, ciepły i bezpieczny dom nie może istnieć przy stosowaniu przemocy. Natomiast pozytywne rodzicielstwo może obejść się bez przemocy. Pozytywny rodzic, to taki, który posiada umiejętność radzenia sobie z dzieckiem w sposób bezprzemocowy, ucząc go odpowiedzialności i poszanowania praw każdego człowieka.

Edyta Hutyn-Wawrzonkoska, Źródło Internet